එකේමත් එක රටක
පුංචි කාලේ ඉඳන් අපි කතන්දර අහන්න පුරුදු වෙච්ච පිරිසක්. යටගිය දවස බරණැස නුවර ඉඳලා එකෝමත් එක රටක කියන තැන වෙනකම් අපි කතන්දර වලට පුරුදු වුණා. අපි හැමෝම ආසා කලා අපේ කතාවත් අපි ඒ පුංචි කාලේ අහපු වීරයින්ගේ කතාවක් වගේ වෙනවාට. හැබැයි අපි නොදැනිම ජීවිතේ අපි හැරිලා බැලුවාම අපේම කියලා කතාවක් ගොඩනැගිලා ඉවරයි. මේ තියෙන්නේ මගේ කතාව
සුදු වේල් පට දරා ගෙන අතඑහා හිස් ගෙට ආව පති නියමාස දෙක තුන ගෙවී ගිය කලඇගේ හිමි…
තිබුණත් වන්ඩියක් සුර සැපට සම වුණ. කර්මය පෝලිමක් එක පෙලට යා වුණ. නොකෙරූ පවු වලට ගෙවන්නට සිදු…
හැංගුණත් කටු වැටක් ගහගෙන විජේරාමේ බංකරේමතුර මතුරා නිතර කීවත් ඥානා දුන් ඒ මන්තරේසවේගෙන් හෙට උදේ අහපං කියයි…
මම ගොඩක් Cynical සහ Pessimistic විදිහට හිතන කෙනෙක්. ඒ නිසා මේ කියන දේවල් සිහි බුද්ධියෙන් කියවලා තේරුම්ගන්න….
මිතුරණි මෝඩ මිනිසුන් පුම්බන්න එපා… හොර තක්කඩින් හට මොළකරු කියනු එපා… තනතුරු, නම් වලට ගෞරව දෙන්න එපා……
කීරි ගැහෙන හැඟුමන් දිය කර අපි කඳුළු බින්දු සැළුවා… අපේ හීන වල අයිතිය අරගෙන පවුරක් උන් බැන්දා……
අපි හැම වෙලාවේම අපි නිවැරදියි කියලා හිතන්න නරකයිනේ. ඒකමනේ මේ දැන් ඉන්න අයටත් වුණේ. ඒ නිසා මම…
රටේ ලොකු රැළියක් හිතේ ලොකු වලියක් හැම එකාම නිළියක් ලයිව් කැඳහැළියක් පැරදුනොත් මළ කෙළියක් දමා ගොම තලියක්…
හැම වෙලේම සමාජ මාධ්‍යය වල එක එක ඒවා දැම්මාට ඇත්තටම අරගල බිමට යන්න බැරි වුණ එක ගෙන…
අද අපි සැවොම දල්වන මේ ගිණි පුපුර වලකයි ගිණි ගොඩක් දවාලන මතු පරපුර
